Rozdział 11 cz. 1 - Mecz Quidditha

Włącz muzykę

Siedziałam już na łóżku. Obok mnie siedziała Ginny, Luna była na swoim łóżku. Profesor McGonagall krążyła po pokoju.

- Opowiedz mi tę historię jeszcze raz. - powiedziała. Opowiedziałam to już trzy razy.

- Byłam zmęczona i wcześnie położyłam się spać. Obudziłam się w środku nocy i wstałam z łóżka. Popatrzyłam w okno. Padało i było ciemno. Nagle błysnęło i zobaczyłam jakąś czarną postać. Krzyknęłam i straciłam równowagę. Dziewczyny się obudziły, ale wtedy "tego" już nie było. - za każdym razem, gdy opowiadałam tę historię wydawała mi się coraz bardziej bezsensowna. Profesorka pokiwała głową, ale nie przestała się poruszać.
- Czy miałaś wcześniej podobne przypadki? - zbiła mnie tym z tropu, ale od razu wiedziałam, że tak. Groźby. Miałam teraz wybór: mogę powiedzieć prawdę i wszystko wyjdzie na jaw, będę musiała odpowiedzieć na każde pytanie. Mogę skłamać, udać, że nic nie wiem. - Zastanów się. - McGonagall naciska i patrzy na mnie. Podniosłam wzrok i spojrzałam w jej oczy. Czaiła się w nich ciekawość i... troska?
- Nie. Nie przypominam sobie. - zgrabnie skłamałam. Nie wiedziałam czy dobrze zrobiłam, ale to jedyne wyjście. Nauczycielka znów zaczęła krążyć.
- Dobrze. Nie będę was dopytywać. Jutro o tym porozmawiam z dyrektorem. A jakbyś sobie coś przypomniała - tu spojrzała na mnie - to wystarczy powiedzieć. Jesteśmy po twojej stronie. - rzekła i wyszła. Jej głos był pełen troski. Czy pod skórą srogiej nauczycielki tkwiła dobra, ciepła kobieta? Chyba tak. Bez słowa położyłyśmy się do łóżek i zasłoniłyśmy kotary. Na prawdę polubiłam tę szkołę, nauczycieli, przyjaciół. A potem nastał sen, znów ten sam. Biegnę, biegnę przez las...
Nie budzę się już krzykiem gdy mi się to śni. Przywykłam. Da się to zrobić. Powoli usiadłam na łóżku i przeczesałam palcami włosy.  Jaki dzisiaj dzień? Środa, czwartek, piątek, - liczyłam na palcach, aż w końcu doszłam. Sobota! Dzisiaj mecz Quidditha. Wszyscy będziemy na stadionie, a w zamku będzie tak cicho. Czasem cisza jest potrzebna, ale to nie ona mi się dziś przyda. Skoro wszyscy będą na stadionie, to ja z łatwością włamię się do gabinetu Dumbledora. Grają o 10, skończą około 11.30. Mam półtorej godziny, ale wszyscy będą się pytać dlaczego nie idę. Powiem, że się źle czuję. Wymknęłam się, żeby szybko się umyć. Wyszłam po 10 minutach i położyłam się do łóżka. Ok, do 10 muszę udawać chorą i spławić wszystkich, którzy będą chcieli mi pomóc. Zapowiada się ciężki dzień. Dlaczego to wiecznie ja mam jakieś problemy?
   Po tym jak przez pół godziny odpędzałam Ginny i Lunę od swojego łóżka, wreszcie miałam spokój. One już poszły na stadion, żeby zająć dobre miejsca, a mają jeszcze dobre pół godziny do meczu. To się nazywa zagorzały kibic. Wstałam i pościeliłam łóżko, a przez następna pół godziny czytałam książkę. Po cichu zeszłam do Pokoju Wspólnego. Było tak cicho, tylko ogień trzeszczał w kominku. Powoli otworzyłam portret i ku mojemu zdziwieniu, nie było w nim Grubej Damy. Nie przejmując się tym zbiegałam po schodach. Zatrzymałam się przy gargulcu.
- Fasolki wszystkich smaków. - wypowiedziała z satysfakcją, a garguec odskoczył. Pędem pobiegłam po spiralnych schodach. Zatrzymałam się przy drzwiach i powoli je otworzyłam. Wślizgnęłam się do środka.
- Nie ładnie wchodzić do gabinetu dyrektora. - skamieniałam. Ktoś mnie nakrył. Rozejrzałam się, ale w pomieszczeniu byłam tylko ja. Czy to moja podświadomość?
- Tu jestem! - głos odezwał się jeszcze raz. To portret. Portret do mnie mówi. Podeszłam w jego stronę.
- Kim jesteś. - szepnęłam, ale nie musiał mi odpowiadać. Na ramach pisało: Fineas Nigellus Black. Postać po chwili wypowiedziała to samo. On na pewno powie Dumbledorowi. Muszę coś zrobić. Mój następny ruch był spontaniczny i szybki. Chwyciłam Tiarę i wybiegłam z pomieszczenie. Nie zwracałam uwagi na krzyki portretów. Wbiegłam na korytarz i spojrzałam na zegar. Byłam tam aż pół godziny. Popędziłam na siódme piętro, miałam wrażenie, że mnie ktoś goni. Zatrzymałam się dopiero w pokoju i odetchnęłam z ulgą.
- Kim jest mój ojciec. - zapytałam kapelusz, ale on milczał - Kim. Jest. Mój. Ojciec. - nie po to się tak starałam, narażałam ucieczką ze szkoły, żeby ta cholerna czapka się teraz buntowała!!!
- Nie wysilaj się i tak ci nie powiem. - odpowiedziała tiara. Nie mam wyjścia, muszą odnieść ją na miejsce. Jeśli ten cały Fineas powie, że tiara zginęła będzie ze mną źle. Muszę ją odnieść. - ON zakazał mówienia o tym, że jest twoim ojcem. - usłyszałam po chwili. - Nie pytaj więcej, on rzucił na mnie czar. - to było wstrząsem. Od początku roku minęło trochę ponad miesiąc. Wtedy mogła mi jeszcze powiedzieć, czyli mój ojciec był w Hogwarcie lub nadal jest.
- Dziękuję. Zadbasz, żeby ten portret mnie nie zdradził. - spytałam cicho i wstałam z łóżka.
- Tak. - zbiegłam po schodach. Gdy byłam na parterze wypowiedziałam hasło i wbiegłam na górę. Cicho wślizgnęłam się do pomieszczenia. Szybko odłożyłam tiarę i uciekłam do swojego dormitorium. Dziewczyn nie będzie jeszcze jakieś 40 minut. Położyłam się na łóżku, przymknęłam oczy i zasnęłam...

Z góry przepraszam, że rozdział jest krótki, ale po prostu nie miałam pomysłu. Jak ktoś ma to niech pisze w komie. Dedykuję wszystkim kobietą i dziewczyną. 

Alicja